نقدو بررسی فیلم خارجی (Dope)

نقد و بررسی فیلم مواد ( Dope )

کارگردان : Rick Famuyiwa

نویسنده : Rick Famuyiwa

بازیگران :        

Shameik Moore... Malcolm

Tony Revolori... Jib

Kiersey Clemons...Diggy

Kimberly Elise... Lisa Hayes

و...                        

رده سنی : R ( مناسب برای افراد بالای 17 سال)

ژانر : کمدی       

زمان : 103 دقیقه  

یکی از آثار موفق جشنواره ساندنس 2015 فیلم « مواد » به کارگردانی ریک فامیویوا بود که مورد استقبال بسیار خوبی در این جشنواره قرار گرفت. پس از این استقبال خوب، نوبت به جشنواره فیلم کن 2015 بود که میزبان فیلم کمدی آقای ریک فامیویوا باشد. نمایش « مواد » در جشنواره فیلم کن 2015 نیز با استقبال بسیار خوبی مواجه شد تا مسیر فیلم برای اکرانی گسترده تر در آمریکا هموارتر گردد. اثر جدید فامیویوا اثری پر جنبش و جوش و جذاب درباره دنیای خلافکاران می باشد.

مالکوم ( شیمیک مور ) دانش آموز باهوشی است که در مهارت کار با کامپیوتر زبانزد است. وی ساکن محله اینگلوود است و هدفی بزرگ در سر دارد و آن این است که بتواند در دانشگاه هاروارد پذیرفته شود. وی که عاشق موسیقی است، با دو دوست صمیمی اش به نام جیب ( تونی رولوری ) و دیگی ( کیرسی کلمونز ) یک گروه راک آماتور تشکیل داده اند تا بتوانند علاقه خود را دنبال نمایند.اما دعوت شدن این سه نفر به یک جشن که برگزار کننده آن خلافکار محل می باشد، باعث می شود تا آنها در ادامه وارد مسیری شوند که در آن باید مانند خلافکارها، محموله های قرص شیشه را به فروش برسانند و...

« مواد » را می توان نامه عاشقانه فامیویوا به آثار خیابانی دهه ی 80 و مخصوصا 90 هالیوود دانست. از جمله آثاری که « مواد » بطور مشخص تحت تاثیر آن بوده می توان به « پسران و محله / Boyz n the Hood » و فیلم موفق « کار درست رو انجام بده / Do the Right Thing » اشاره کرد که در میان فیلمهای خیابانی با فرهنگ مشخص محله های پایین شهر لس آنجلس، از جمله شاخص ترین آثار به شمار می روند.

اما رویکرد « مواد » متفاوت از آنچه است که اغلب در فیلمهای با این سبک و سیاق از محله های " خلاف خیز " لس آنجلس مشاهده کرده ایم. در داستان فامیویوا ما با شخصیت هایی مواجه هستیم که اگرچه ساکن اینگلوود هستند اما رفتار آشنای ساکنین این مناطق را پیش نگرفته اند.آنها بجای کشیده شدن به سمت جرم و جنایت، به دنبال ساخت آینده ای رویایی برای خودشان هستند که در آن اشاره ای به جنسیت یا محل تولدشان نشده باشد. مالکوم و دوستانش در « مواد » برعکس تصویر رایج سیاهپوستان پایین محله ای که با لباس هایی بلند و پیشه مواد فروشی شناخته می شوند، لباس های رنگارنگی بر تن دارد و بطور کل با تفکرات جامعه سیاهپوستان در یک راستا قرار ندارند.

با اینحال در فیلمنامه فامیویوا اگرچه شخصیت مالکوم همواره سعی در فرار از رویارویی با خلافکاران محله را دارد، اما در نهایت به مجموعه آنها وارد می شود و اتفاقات مختلف و جالبی را تجربه می کند که خرده داستان های مختلفی را تشکیل می دهد. ویژگی مثبت فیلمنامه ای که فامیویوا آن را به رشته نگارش در آورده، تقابل تضاد شخصیت های داستان با یکدیگر است که این تضادها در کنار یکدیگر در جریان داستان بسط و گسترش داده می شوند و موقعیت های کمیکی می سازند که بامزه هستند و در ورطه کلیشه نمی افتند.

فامیویوا در روایت داستان فیلمش از تکنیک های مختلف فیلمسازی همانند ایجاد تصاویر کارتونی نیز بهره گرفته تا حال و هوای نوجوانانه به فیلم داده باشد. طراحی صحنه و لباس فیلم نیز که در آن بازی با رنگ حرف اول را می زند، الهام گرفته شده از دهه ی 90 میلادی می باشد که البته استفاده از این حجم از لباس های رنگارنگ در جریان فیلم کمی اغراق آمیز به نظر می رسد و شاید در ارتباط برقرار کردن با مخاطب کمی، فیلمی با مشکلاتی مواجه گردد.

بازی های درخشان بازیگران یکی از نقاط قوت فیلم محسوب می شود. بهترین بازیگر فیلم شمیک مور است که « مواد » می تواند کلید ورود او به جایگاهی بالاتر در هالیوود باشد. شیمیک که از طریق ارسال ویدئوهای آوازخوانی خود در یوتیوب و بازخوانی ترانه های مشهور به شهرت رسید، در « مواد » بازی بسیار خوبی از خود به نمایش گذاشته است و به نظر می رسد که می تواند به عنوان یک استعداد جدید به سینما معرفی شود. دیگر بازیگران فیلم که می توان در میان آنها چهره های مشهور دنیای رپ از جملهASAP Rocky را هم دید، بازی های یکدستی از خود به نمایش گذاشته اند.

اما یکی از ایراداتی که می توان به فیلم « مواد » وارد دانست موسیقی های جذاب و دوست داشتنی فارل ویلیامز است که برای فیلم ساخته شده است و قرار بوده در فیلم سازنده آنها گروه آماتور مالکوم باشد! ساخت این موسیقی از گروه مالکوم که آماتور هستند، امری بعید به نظر می رسد و اگرچه کار فارل ویلیامز در ساخت این قطعات زیبا و شنیدنی است و هیجان مضاعفی را در مخاطب ایجاد می کند، اما به باورپذیری داستان لطمه زده است.