نقد فیلم پرویز

نقد و بررسی فیلم پرویز

فیلم پرویز یک هشدار است.هشداری بزرگ به همه  که اگر به احساسات  یکدیگر توجه نکنیم بالاخره روزی این عقده ها به صورت پتکی بر سر همه ما فرود خواهد آمد.لوون هفتوان،  بهترین کسی بود که میتوانست نقش را بازی کند و در نقش محو شود.......

قصه فیلم روایت مردیست که با آرامش در یک شهرک مسکونی زندگی آرامی با پدری که همیشه با بد خلقی و مثل یک بچه با او رفتار کرده است دارد ولی ناگهان روزی پدر به او خبر میدهد که میخواهد دوباره ازدواج کند و حالا به نوعی پرویز را از خانه بیرون می اندازد.همین بی توجهی پدر به احساسات پرویز باعث شده که تنها جسم پسرش رشد کند ولی درونش مثل یک بچه بماند و همین امر باعث شده تا پرویز مثل یک بمب منفجر شود و همه را در آتش خود بسوزاند.مجید برزگر با این فیلم نشان داد که چقدر در چیدن میزانسن مهارت دارد.به روایت از خود او نوشتن سناریو دو سال تمام و فیلم‌برداری تنها 22روز طول کشیده است و این نشان از این است که برزگر وقت کافی برای گنجاندن روانشناسی درست در فیلمش را صرف کرده است.

نوع فیلمبرداری  نشان از جنون و سردی درون پرویز حکایت دارد که حالا دیگر دوربین را هم میلرزاند.فیلمنامه در بهترین حالت خود قرار دارد و در جاهایی قصار های فوق العاده ای داردمثل صحنه ای که پرویز و پدرش در حال غذا خوردن هستند و پدر میگوید که کباب نپخته است و درونش هنوز خام است و باید در آب گوجه فرنگی می پخت.این حکم پرویز است که فقط رویش پخته و درونش هنوز خام است و در جایی دیگر که شب هنگام خانه تاریک است و پرویز در تاریکی نشسته است و پدر در قسمت روشن خانه است و این اشاره هوشمندانه ای به حالا پرویز در قسمت تاریک زندگی اش است.در این میان تنها بازی هفتوان است که به چشم می آید که در نوع خود یک شاهکار است.در فیلم صحنه های خشنی هست که شاید سالهاست نمونه اش را در سینمای ایران نداشته ایم مثل صحنه ای که پرویز با میله بر سر خشکشو شهرک می کوبد ،ولی تاثیر گذارترین صحنه آخرین سکانس فیلم است که پرویز روی صندلی نشسته است و می خواهد تمام عقده های خود را برای پدرش بازگو کند که می گوید :((خب،تو میگی یا من بگم؟))



نقد فیلم از پوریا