نقد و بررسی فیلم خارجی(Aloha )
نقد و بررسی فیلم آلوها ( Aloha )
پس از اتفاقاتی که درباره فیلم « مصاحبه » رخ داد و هکرها به نشانه اعتراض به اکران این فیلم، کامیپوترهای کمپانی سونی را هک کردند و اطلاعات محرمانه ای را به سرقت بردند، ایمیل های محرمانه ای منتشر شد که از انتقاد به آنجلینا جولی گرفته تا قراردادهای مالی بازیگران، باعث جنجال فراوانی شد. اما در میان ایمیل های منتشر شده، نامه ای محرمانه هم از شخص خانم اِمی پاسکال - رئیس سونی پیکچرز - خطاب به شخصِ کامرون کرو مشاهده شد که در آن به شدت از فیلم « آلوها » انتقاد شده بود و ایرادات فراوانی به داستان وارد دانسته بود. پس از این انتقادات، ظاهرا کامرون کرو تصمیم گرفت چند صحنه جدید فیلمبرداری کند و اثر نیز تدوین مجدد شد. با اینحال اثر جدید کرو به حدی غیرمنتظره بود که کمپانی سونی حتی اجازه انتشار نقدی از فیلم پیش از اکران رسمی را صادر نکرد.
داستان فیلم درباره یک افسر سابق نیروهای هوایی به نام برایان ( بردلی کوپر ) که پس از وقوع مشکلات عجیب و غریب اداری، مجبور می شود به سر کار بازگردد و به ماموریتی در هاوایی اعزام شود. برایان در این ماموریت باید در آزمایش یک اسلحه ماهواره ای جدید شرکت کند. وی در ادامه راه ، با خلبانی زیبا به نام آلیسون (اِما استون ) آشنا شده شود و به او علاقه مند می شود. اما دوست دختر سابق برایان به نام تریسی (ریچل مک آدامز) که ظاهرا زندگی خوبی در کنار همسرش آغاز کرده نیز در همان محلی است که برایان حضور دارد و...
« آلوها » امضای شخصِ کامرون کرو را بر پای اثر دارد. در « آلوها » این دیالوگ ها و بده و بستان های شخصیت های داستان است که کلیت فیلم را تشکیل می دهد و قرار است در تقابل آدمهای داستان با یکدیگر، رستگاری شکل بگیرد. اما برخلاف آثار موفق کرو از جمله « جری مگوایر » و « آسمان وانیلی » ، اینبار داستانی که کرو تعریف کرده، رنگ و لعاب همیشگی را ندارد و ایرادات مشخصی به آن وارد می باشد.
اولین نکته ای که باعث تعجب می شود، حضور بازیگران تمام سفید پوست و آمریکایی در اثر باشد که عجیب و غیرمنتظره به نظر می رسد و از کارگردانی چون کامرو کرو که همواره به جزئیات اهمیت می داده، چنین اتفاقی بعید به نظر می رسد. داستان فیلم در هاوایی می گذرد اما در کمال تعجب، نشانی از آسیایی تبارها و اصولا افراد غیرسفید پوست در داستان به چشم نمی خورد و همین موضوع باعث می شود تا تماشاگر قادر نباشد ارتباطی میان داستان فیلم و محل رخداد داستان پیدا کند و این سوال مطرح می شود که، چرا زمانی که قرار هست از بازیگرانی سفید پوست و آمریکایی تبار در داستان استفاده شود، لوکشین فیلم باید جایی مثل هاوایی باشد؟ احتمالا هرگز جواب این سوال را نخواهیم دانست.
« آلوها » در بخش فیلمنامه و اجرا نیز نشانی از نبوغ همیشگی کرو ندارد. از ساخت آخرین فیلمهای موفق کامرون کرو در سینما بیش از یک دهه می گذرد و طی یک دهه ی اخیر، تنها اثر سینمایی که از وی به نمایش در آمده فیلم فراموش شده « ما باغ وحش خریدیم » با بازی مت دیمون و اسکارلت یوهانسون بود که در سال 2011 به نمایش درآمد. این وقفه طولانی در فیلمسازی کرو ظاهرا باعث شده تا از صبر و حوصله وی در پرداخت شخصیت های داستان و البته ویژگی بارز فیلمسازی اش یعنی نوشتن دیالوگ های جذاب، کاسته شود.
داستان فیلم حول محور سه شخصیت اصلی یعنی برایان، تریسی و آلیسون می چرخد و تماشاگر قرار است در این اثر کمدی - رمانس، مجموعه ای از لحظات عاشقانه را تجربه کند که در طول داستان مرتب از سطح به اوج و بالعکس می رسد. اما اثر جدید کرو ، فاقد این ویژگی است و فاکتور جذابیت در آن به حداقل ممکن رسیده است. « آلوها » مجموعه ای از شخصیت های کلیشه ای را معرفی می کند که تک تک رفتارشان قابل پیش بینی است و حتی بده بستان های کلامی شان هم قادر نیست مخاطب را به وجد آورد. رابطه میان برایان و تریسی بیشتر شبیه افراد نوجوان است و اصلا به سن و سال بردلی کوپر و ریچل مک آدامز نمی آید! در طرف مقابل، رابطه میان برایان و آلیسون هم فراتر از کلیشه های رایج ژانر نمی رود و این برای فیلم که کامرون کرو کارگردان آن بوده، یک سقوط آزاد تلقی می شود.
فیلم مجموعه ای از بازیگران نامزد اسکار را در اختیار دارد اما هیچکدام از آنان حضور درخشانی را در فیلم پشت سر نگذاشته اند. بردلی کوپر که به نامزد ثابت اسکار در سالهای اخیر تبدیل شده، در « آلوها » بازی متوسطی ارائه داده که گاهی به ضعیف هم پلهو می زند. اِما استون هم که کمتر شباهتی به خلبان در فیلم دارد، نمی تواند انتظارات را برآورده کند. شاید در این میان تنها ریچل مک آدامز باشد که خودِ همیشگی اش است و انتظاری که تماشاگر از وی دارد را برآورده می کند. فیلم چندتایی بازیگر معروف دیگر هم دارد که در نقش های مکمل حضور دارند و کمتر می توان توانایی بازیگر آنان را مشاهده کرد از جمله آنها بیل مورای و آلک بالدوین هستند.
پس از انتشار نامه های محرمانه و انتقادات خانم پاسکال از « آلوها »، به نظر می رسید که قرار هست با فیلمی ضعیف از کارگردانی شاخص مواجه باشیم. شاید چنانچه کامرون کرو نویسنده و کارگردان « آلوها » نبود، می شد خرده کمتری به فیلم گرفت وضعف های آن را ناشی از بی تجربگی کارگردانش برشمرد. اما متاسفانه کارگردانی در سکان هدایت فیلم گمارده شده که سابقه ساخت اثری تماشایی به نام « تقریبا مشهور » و « جری مگوایر » را در کارنامه هنری اش دارد و یکی از برترین فیلمسازان در خلق فضای رمانتیک و عاشقانه است. « آلوها » برای کامرون کرو بیشتر از یک شکست معمولی است و می تواند هشداری باشد نسبت به ادامه مسیر فیلمسازی اش.
