نقد و بررسی فیلم خارجی (Spy)

نقد و بررسی فیلم جاسوس

فیلم کمدی « ساقدوش ها » در سال 2011 ، اثر موفقی بود که علاوه بر فروش فوق العاده در گیشه و حتی موفقیت در اسکار، بازیگران مطرحی را هم به سینما معرفی کرد که از جمله موفق ترین آنها ملیسا مک کارتی و کریستین ویگ بودند ( البته ویگ یکی از نویسندگان فیلم نیز بود ). مک کارتی از آن پس به عنوان یکی از کمدین های زن محبوب هالیوود مطرح شد و رفته رفته توانست جای خود را به عنوان بازیگر نقش اصلی بدست آورد و حالا در « جاسوس » تبدیل به بازیگر نقش اصلی فیلمی شده که در آن بازیگران مطرحی از جمله جود لاو و جیسون استاتم در زیر سایه او قرار گرفته اند. داستان فیلم از این قرار است :

سوزان کوپر ( ملیسا مک کارتی ) مامور اداره سازمان جاسوسی آمریکا است که وظیفه پشتیبانی از مامور مخفی بردلی ( جود لاو ) را برعهده دارد و اینکار را نیز به خوبی انجام می دهد. اما با پدیدار شدن یک دلال اسلحه به نام راینا ( رز بیرن ) که قصد دارد تا سلاحی اتمی را به تروریست ها بفروشد، CIA دچار شوک می شود. این سازمان که هویت ماموران مخفی اش را فاش شده می بیند،تصمیم می گیرد اینبار کوپر را به ماموریت بفرستد تا جلوی انجام این معامله خطرناک را بگیرد اما...

« جاسوس » اثری است در هجو آثار جاسوسی بریتانیایی که می توان سری « جیمز باند » را در راس آن قرار داد. پُل فیگ و ملیسا مک کارتی در جدیدترین همکاری مشترکشان به سراغ سوژه ای جاسوسی رفته اند که پیش از این بارها در سینما به هجو کشیده شده. جدیدترین اثر در این ارتباط فیلم « کینگزمن » بود که به خوبی توانسته بود مولفه های فیلمسازی در ژانر جاسوسی را دست بیندازد. اما اینبار فیلم « جاسوس » تفاوت هایی با دیگر آثار به نمایش درآمده در این خصوص دارد که از جمله آنها، حضور یک شخصیت زن به عنوان جاسوس اصلی فیلم می باشد.

حضور ملیسا مک کارتی در « جاسوس » باعث شده تا فیلم بجای آنکه بخواهد فرمول های رایج آثار اکشن- جاسوسی را به سخره بگیرد و در واقع خودش را دست بیندازد، هجونامه ای به سبک ملیسا مک کارتی باشد که در آن قرار هست شاهد همان مسلک های همیشگی ملیسا مک کارتی در سالهای بعد از « ساقدوش ها » را شاهد باشیم. در « جاسوس » ، فیلمنامه علی رغم حضور شخصیت های مکمل جذابی از جمله ریک فورد ( با بازی جیسون استاتم )، هرگز تمرکزش را از ملیسا مک کارتی منحرف نمی کند و به ناچار، این شخصیت ها در سایه این بازیگر قرار گرفته اند و فرصتی برای گسترش در اختیار نداشته اند.

خودِ شخصیت کوپر که مک کارتی آن را ایفا می کند نیز در اجرا، تفاوت چندانی با نقش آفرینی این بازیگر در آثار قبلی اش از جمله « مخمصه » و « تامی » ندارد. پُل فیگ که مک کارتی مطمئنا موفقیت های بازیگری اش را مدیون اوست، به همان شناسه های آشنای شخصیت مک کارتی یعنی بد دهان بودن و به تمسخر گرفتن فیزیک بدنی اش بسنده کرده و هیچ خلاقیتی در بکارگیری توانایی های احتمالی بازیگری مک کارتی به کار نگرفته است.

با اینحال فیلم در ایجاد لحظه های کمیک، ناتوان و از رمق افتاده نیست. فیگ بهتر از هر کارگردان دیگری می داند که چطور باید از ملیسا مک کارتی در بهترین موقعیت ممکن استفاده نماید و این اتفاق در « جاسوس » نیز به خوبی انجام گرفته است. فیگ به خوبی از زبان گزنده مک کارتی در سکانس های دو نفره این بازیگر با شخصیت های منفی داستان استفاده کرده و در نوشتن موقعیت هایی که در پارادوکس با وضعیت جسمانی مک کارتی می باشد، بهترین عملکرد را از خود به نمایش گذاشته است. تدوین و ضرباهنگ مناسب فیلم نیز مانع از این می شود که بتوان واژه " خسته کننده " را در توصیف فیلم به کار برد.

اما همانطور که اشاره شد، فیلم شخصیت های مکمل درنیامده زیادی دارد که اغلب آنان در سایه حضور ملیسا مک کارتی قرار گرفته اند و نمی توانند در جریان داستان تاثیرگذار باشند. جذاب ترین این شخصیت ها ریک با بازی جیسون استاتم می باشد که چنانچه حضور بیشتر و مهمتری در داستان می داشت، می شد از جذابیت های حضور او مخصوصا در اکشن بهره برد. توانایی های بازیگری جود لاو نیز در « جاسوس » به هدر رفته و او نقش آفرینی معمولی را در این اثر تجربه کرده است. همچنین « جاسوس » این فرصت را در اختیارمان قرار می دهد که بتوانیم رز بیرن آرام و خونسرد را هم در نقش منفی مشاهده کنیم که روی هم رفته خیلی ناامید کننده نیست!

« جاسوس » متعلق به علاقه مندان ملیسا مک کارتی و شوخی های آشنای او در چند سال اخیر می باشد با این تفاوت که اینبار کیفیت این شوخی ها به واسه حضور پُل فیگ در مقام نویسنده و کارگردان ، از کیفیت به مراتب بالاتری برخوردار است. مک کارتی در اینجا هم زبان گزنده خود را حفظ کرده و تا می توانسته وضعیت بدنی خودش را به تمسخر گرفته است. پس چنانچه هنوز می توانید به کمدی های به سبک " ملیسا مک کارتی " بخندید، « جاسوس » می تواند فیلم محبوب شما باشد.