هفت نکته خواندنی از جدیدترین مصاحبه کوئنتین تارانتینو

"هنوز به فکر خودکشی نیفتاده ام!"

کوئنیتن تارانتینو در مصاحبه با نیویورک مگزین حرف های جالبی زده است. این کارگردان مشهور از آن آدم هایی است که هیچ وقت از حرف خودش کوتاه نمی آید و حالا نظراتش را یک بار دیگر تکرار کرده است.

این کارگردان و نویسنده در این گفتگو هم از ادامه «بیل را بکش» حرف زده هم از فیلم جدیدش «هشت نفرت انگیز» و البته چیزهایی که مثل همیشه خواندنی است. مهمترین نکاتی که در این گفتگوی مفصل و مبسوط تارانتینو بر آنها تاکید کرده اینها هستند.

درباره این که هنوز امکان ساخت ادامه‌ای بر «بیل را بکش» وجود دارد یا نه گفته است: نه، از روی میز برداشته نشده، باید ببینم چی پیش می آید.

تارنتنو عاشق سریال «آشنایی با مادر» است و از سریال «کارآگاه واقعی» متنفر است. او در این باره گفته است: آخرین سریال هایی که دیدم «منصف»و «آشنایی با مادر» بودند. از دیدن اپیزود اول فصل اول «کارآگاه واقعی» خسته شدم و دیگر بقیه اش را نگاه نکردم. واقعا خسته کننده بود. فصل دومش که دیگر وحشتناک بود. یک چنین فیلمی- این همه بازیگران عالی، همه دارند سعی می کنند تا سرحال به نظر نیایند و فقط این دور و بر می چرخند و مثل این است که همه وزن دنیا دارد روی شانه هایشان سنگینی می کند. زیادی جدی است و انگار دارد آدم را شکنجه می دهد. سیبیل‌ها و لباس های شان که دیگر هیچی.

اما از برنامه های اچ‌بی‌او چیزی که عاشقش بودم «اتاق خبر» ایرون سروکین بود. تنها نمایشی بود که سه بار تماشایش کردم. باید هر قسمت جدیدش را ساعت هفت روز یکشنبه می دیدم. بعد وقتی تمام می‌شد دوباره از اول تماشا می‌کردم. و بعد در طی هفته یک بار دیگر تماشا می کردم. انقدر که حالا دیگر می‌توانم دیالوگ هایش را در ذهنم مرورو کنم.

درباره استیون اسپیلبرگ، جورج لوکاس و این که نباید دلیلی برای ناامید بودن درباره آینده فیلم داشته باشند، گفته است: من درباره ساخت ادامه‌ها در صنعت فیلمسازی منفی‌باف نیست. این از زمانی که من به دنیا آمدم وجود داشت. حالا می‌توانی درباره «تبدیل شوندگان» حرف بزنی، اما می‌توانی درباره «سیاه میمون ها» هم حرف بزنی و جیمز باند... اما وقتی من کوچک بودم، نمی توانستی منتظر بنشینی تا اینها را ببینی. در عمل من می روم و «مردی از آنکل» گای ریچی را می‌بینم و نمی‌فهمم چرا اسپیلبرگ و لوکاس باید از فیلم هایی مثل این شکایت داشته باشند. آنها مجبور نیستند چنین فیلم هایی را کارگردانی کنند.

درباره فیلم های کیت بلانشت و اسکاری بودنشان گفته است: فیلم هایی که به درد می خورند فیلم های مستقل هستند، شبیه فیلم های دهه 90 جشنواره ساندنس- این فیلم‌ها به درد گرفتن اسکار می‌خورند. فیلم هایی مثل «بچه‌ها همه خوب‌اند» و «بوکس باز». فیلم‌هایی با بودجه متوسط هستند که با بازیگران بزرگ و بودجه بزرگتر ساخته می‌شوند. آنها هم خوب‌اند، اما نمی‌دانم که آیا قدرت فیلم های خوب دهه 90 و 70 را برای باقی ماندن دارند یا نه. نمی دانم آیا 20 یا 30 سال دیکر کسی درباره فیلم‌هایی چون «بچه ها همه خوب‌اند» یا «شهر» یا «یک آموزش» حرف می زند یا نه. «یادداشت‌هایی بر یک رسوایی» هم از جمله همین هاست.

«فیلومنا» هم همین‌طور. نصف فیلم‌هایی کمه کیت بلانشت بازی می کند، انگار متظاهرانه سعی می‌کنند هنرمندانه باشند. نمی گم اینها فیلم های بدی هستند، اما فکر نمی کنم بیشترشان عمر مفیدی داشته باشند. اما «بوکس باز» یا «کلاهبرداری آمریکایی» 30 سال بعد هم تماشا خواهند شد.

درباره «مبارز» و اینکه بهتر از فیلم «شهر» است گفته: من واقعا از «شهر» خوشم آمد که آن هم سال 2010 منتشر شده بود. فیلم جنایی خوبی بود. اما در مقایسه با «بوکس باز» نمی‌توانست کاری کند چون همه در این فیلم خیلی زیبا هستند. بن افلک از زیر این قضیه قسر در می‌رود چون لهجه بوستونی‌اش خوب است. اما دزد فیلم زیباست. متصدی بانک زیباست. مامور اف‌بی‌آی زیباست. جرمی رنر از همه‌شان کم‌تر خوش‌تیپ است و او هم برای خودش یکی از زیباترین‌هاست. اما بعد وقتی به «بوکس باز» نگاه کنید و‌ شخصیت خواهر را ببینید، متوجه می‌شوید که خارق‌العاده هستند. وقتی می‌بینید دیوید او. راسل از آن بازیگران برای نقش خواهرها استفاده می‌کند و بن افلک هم از بلیک لایولی استفاده می‌کند، نمی‌توانید این دو فیلم را مقایسه کنید. یکی نشان می‌دهد که دیگری چقدر مصنوعی است.

او درباره رضایتش از پیشرفت «هشت منفور» می‌گوید: هنوز به فکر خودکشی نیفتادم. وضعیت همین است که هست. داریم عجله می‌کنیم و سعی می‌کنیم آن را به پایان برسانیم. بعد آن را انجام می‌دهی و حتی بهترش هم می‌کنی. اما اول، تنها داری سعی می‌کنی به پایانش برسی.

درباره باراک اوباما و اینکه او رییس‌جمهور محبوبش است گفت: «به نظر من او فوق‌العاده است. او بدون شک رییس‌جمهور محبوب من در تمام طول عمرم است. سال گذشته عالی بوده. مخصوصا با همان جنبه سریع و یکی پس از دیگری کارهایش. این رفتار اهمیت ندادنش به بعضی چیزها خیلی جالب است. همه همیشه درباره رییس‌جمهورهای حوصله سر بر صحبت می‌کنند. تا حالا ندیده بودم کسی اینطوری کار خود را به پایان برساند. تمام آن افرادی که در طی مسیر از او حمایت می‌کردند اما تمام تصمیم‌هایش را هم زیر سوال می‌بردند؟ حالا دارند پاسخ تمام سوال‌های‌شان را می‌گیرند».