گفت و گو با اسطوره بازیگری

ال پاچینو: رقیب هیچ بازیگری نبوده ام

چهره محبوب سینما 75 ساله شد. نام اصلی اش آلفردو جیمز «ال» پاچینو است و در منهتن نیویورک بزرگ شده است. او با بازی نقش خلافکاران (خاصه مایکل کورلئونه در «پدرخوانده» و تونی مونتانا در «صورت زخمی») به شهرت رسید و از سوی دیگر بازیگر نقش هایی در زمینه قانون از جمله افسر پلیس، کارآگاه و وکیل هم بود. ال پاچینو در دوره 65 مراسم اسکار به خاطر بازی گیرایش در قالب یک مرد نابینا با نام فرانک اسلید در فیلم «عطر زن» جایزه بهترین بازیگر سال را به دست آورد ضمن آن که پیش از آن هفت بار نامزد اسکار شده بود.

آل پاچینو در سال های اخیر کم تر در فیلم های قابل توجه ظاهر گشته و در حقیقت تا حدودی از محبوبیت اش کاسته شده است. آخرین فیلم او «دنی کالینز» شاید برداشتی از زندگی خودش باشد. داستان آواز خوانی است که پس از یک دوره موفقیت آمیز، می خواهد دوباره موقعیت گذشته را باز یابد.
***
شما دو سال بیش تر نداشتید وقتی پدر و مادرتان از هم جدا شدند. از آن دوران چیزی به یادتان هست؟
مادرم برایم تعریف کرده که پس از ترک پدرم به محلی نزدیک«برانکس» رفته ایم نزد والدینش و آن ها ایتالیایی هایی بوده اند زاده شهری در سیسیل به اسم «کورلئونه». پدرم هم بعداً به کالیفرنیا آمده و به کار فروش بیمه مشغول شده است.
از زمان نوجوانی تان بگویید؟
آن وقت ها به من می گفتند «سانی» و دلم می خواست یک بازیکن بیس بال بشوم. اما بگویم اصلاً علاقه ای به تحصیل نداشتم و در سن 17 سالگی مدرسه را رها کردم. مادرم از این بابت سخت عصبانی بود و مدام دعوا و مرافعه داشتیم و بالاخره از خانه زدم بیرون. چاره ای نبود و به خاطر زندگی مشاغل بی اهمیتی را به عهده گرفتم. مدتی پادو بودم و بعد مکانیکی را به عنوان شاگرد پذیرفتم و عاقبت کارمند پست شدم.
می گویند از سن 9 سالگی سیگار می کشیدید و در سیزده سالگی به مشروب رو آوردید ...
همین طور است اما هیچ وقت سراغ مواد مخدر قوی نرفتم، چون دو تا از رفقایم در سن 19 و 20 سالگی به علت استفاده از مواد جان خودشان را از دست دادند، من بچه «برانکس» بودم و اهل دعوا و اصولاً موجودی دردسر ساز!
چه شد که به بازیگری تمایل پیدا کردید؟
راستش همیشه دوست داشتم بازیگر شوم. رفتم در «اکتورز استودیو» اسم نوشتم. شروع کردم به گذراندن نحوه بازی «مُتد»، استادم لی استراسبرگ بود. بعداً در فیلم «پدرخوانده 2» نقشی به عهده گرفت. در فیلم دیگرم «و عدالت برای همه» هم بازی کرد.
بعد از ترک اکتورز استودیو رفتید به هربرت برگوف استودیو، جایی که زیر نظر چارلی لاتون بسیار چیز آموختید[چارلی لاتون ارتباطی به بازیگر معروف انگلیسی چارلز لاتون نداشت].
بله چارلی مرشدم بود. اما دوران سختی را گذرندم. بیکار بودم و بی خانمان. بعضی وقت ها در خیابان می خوابیدم. گاهی در سینماها و یا خانه رفقا.
آن چه به روی شما تاثیر باقی گذارد نصایح استراسبرگ و کلاس های اکتورز استودیو بود.
اکتورز استودیو بیشترین تاثیر را در زندگی ام داشته است. لی استراسبرگ هرگز اهمیتی را که باید نگرفت. مرد بزرگی بود. مانند چارلی در حقیقت مرا ساخت، برایم نقطه عطف زندگی بود. باعث شد که کارهای بیهوده را رها کنم و بازیگری را پیش بگیرم.
اولین بازی تان نقش کوتاهی بود در فیلم «من، ناتالی» در سال 1969 که در آن پتی دوک نقش اصلی را داشت. اما در سال 1971 بود که نقش یک معتاد را در فیلم «وحشت در نیدل پارک» به عهده گرفتید و این فیلم سبب گشت فرانسیس فورد کاپولا نقش مایکل کورلئونه را در «پدر خوانده» به شما بسپارد.
خیلی عجیب بود برای این نقش ابتدا جک نیکلسن، رابرت رد فورد، وارن بیتی و حتی رابرت دنیرو- که آن موقع شهرتی نداشت- را در نظر داشتند ولی من انتخاب شدم.
می گفتند بعدها شما رابرت دنیرو را رقیب خودتان می دانستید.
[می خندد] رقیب؟ هرگز، من هرگز رقیب هیچ بازیگری نبوده ام.